Reenacting.eu

Z ogromną przyjemnością prezentujemy pierwszy artykuł dotyczący rekonstrukcji ubioru i wyposażenia konkretnych sylwetek postaci. W pierwszym “odcinku” zapraszamy do zapoznania się z najistotniejszymi elementami, jakie należy uwzględnić przy odtwarzaniu postaci żołnierza łączności telefonicznej Wehrmachtu z czasów II Wojny Światowej.

Najbardziej charakterystycznym elementem wyposażenia żołnierza z drużyny łączności telefonicznej Wehrmachtu było nosidło na szpule z kablem telefonicznym. Zasadniczo występowały one w dwóch odmianach – wczesnej, ze skórzaną torbą na narzędzia i przełożeniem łańcuchowym oraz późnej, uproszczonej (identyczny model wykorzystywany był w armii czechosłowackiej i może stanowić bardzo dobry zamiennik oryginału). Oba rodzaje miały integralne szelki skórzane i nie były przypinane do szelek szturmowych.

Wczesny typ nosidła na szpule:

Ładnie zachowany późno wojenny typ nosidła na szpule:

Kolejnym specjalistycznym elementem wyposażenia łącznościowca Wehrmachtu był tornister (Fernsprechtornister) – który występował w trzech odmianach. W zależności od wersji (która oznaczana była na klapie dużą skórzaną cyfrą), inny był zestaw przenoszonego w nim wyposażenia.

Typ 1 i 3 zawierał:

• 1 baterię do telefonu polowego (Feldelement),
• 3 szpule lekkiego kabla polowego, każda po 500 m,
• 1 stelaż z korbą do szpul z kablem,
• 1 słuchawkę (mikrotelefon) do telefonu polowego,
• 1 przyrząd do łączenia kabla polowego,
• 2 końcówki do uziemienia,
• 1 zestaw wtyczek (końcówek),
• 1 przyrząd do testowania poprawności montażu linii polowej w skórzanym pojemniku (specjalnej ładownicy),
• 1 rękawica,
• 1 zapasowy mikrofon do słuchawki telefonu polowego (w metalowym pudełku),
• 1 płachta namiotowa (Zeltbahn),
• 1 puszka z “żelazną porcją”.

Różnica między typem 2, a 1 i 3 polegała na tym, że w typie 2 przenoszono jedną ze szpul pustą oraz inny był rodzaj stelaża z korbą do zwijania/rozwijania lekkiego kabla polowego.

Do przenoszenia dodatkowych narzędzi służyły specjalne zasobniki, noszone na pasie głównym zamiast ładownic. W związku z tym zamiast broni długiej najczęściej żołnierze służb łączności wyposażeni byli w broń krótką (pistolety służbowe).

Podstawowym narzędziem przenoszonym w tych zasobnikach był aparat do testowania poprawności działania linii telefonicznych (tzw. “duch”).

Jak widać ze względu na specyficzne wyposażenie – rekonstrukcja sylwetki żołnierza ze służb łączności WH jest dość kosztowna. O ile repliki zasobników na narzędzia do pasa głównego można wykonać we własnym zakresie (przy odrobinie wprawy w szyciu skóry), o tyle tornistra nie. Nie jest on nawet zbliżony swym wykonaniem to zwykłego tornistra. Dlatego pozostaje poszukiwanie takowego na giełdzie staroci lub aukcjach internetowych (gdzie mi osobiście udało się dwa takie plecaki nabyć, za w miarę rozsądne pieniądze).

Nosidło na szpulę też jest dość łatwe do pozyskania, bo może pochodzić (jak już wcześniej o tym pisałem) z demobilu armii czechosłowackiej – ale uwaga – jest to replika uproszczonego nosidła z późnego okresu wojny, więc na rekonstrukcje wydarzeń z początku wojny się nie nadaje.

A tutaj kilka zdjęć dokumentalnych obrazujących służbę w szeregach służ łączności Wehrmachtu:

Wszystkie zdjęcia pochodzą z forum “Wehrmacht-Awards”, serwis reenacting.eu nie jest ich autorem.

Tekst: Michał “Hindus” Karpiński